ایده پردازی ۴

مقایسه، دزد خوشبختی من هست

من آزادم که خودم باشم. من در این جامعه تشویق میشم به اینکه چه مسیری رو دنبال کنم. چه شغلی داشته باشم. دینم رو خودم انتخاب کنم و ارزش هام رو خودم تعیین کنم.

ملاک سنجش موفقیت در این جامعه کاملا وابسته به دستاورد های شخصی هر فرد هست.ارزش گذاری ها بر اساس تعهدات به جامعه و روابط اجتماعی صورت نمیگیره. خودخواهی پذیرفته شده و خود محوری خوب هست.

و این تبدیل به زیستن در سرگیجه ی ناشی از آزادی می شه. هیچکس نمیدونه چه موضعی نسبت به دیگری دارد. همه با اینکه آزادن که چی مسیری رو دنبال بکنن کاملا حس میکن از گمراه شدن، همه کاملا مطمئن هستن که افراد دیگه زندگی بهتری دارن.

وقتی هیچ چیز دیگری جز هویت و عنوان شغلی ندارید که به آن تکیه کنید، خود را در وضعیتی می یابید که در آن دائما خود را با دیگران مقایسه می کنید و مقایسه دزد خوشحالی میشود.

من موضوع خود گرایی افراطی رو در جامعه یک مشکل بزرگ میبینم. باید یاد بگیریم خوشبخت بودن در کنار بقیه ی افراد جامعه امکان پذیر هست. عادت محوریت بخشیدن به دیدگاه دیگران(گوش دادن به حرفشون) باعث ارتقا وجهه انسانی هرکسی میشه. و ما هر چقدر بهتر همدیگه رو بتونیم درک کنیم آدم های شاد تر و خوشبخت تری خواهیم بود.

چیز هایی که توی این ایده پردازی نوشتم برای خودم خیلی مهم هستن. دغدغه هایی هستن که بنظرم اگر با یک هنر بصری به نمایش گذاشته بشن، خیلی زیبا و گیرا میشن.